Πριν 3 χρόνια ......
Η δύσπνοια χειροτέρευε , κάποιες στιγμές ακόμα και η προσπάθεια να μιλήσω κατέληγε σε μια ταλάντωση αδύναμη της ομιλίας , μια διακοπή και επανέναρξη σαν τον άνθρωπο που πνίγεται . Είχα ένα ιστορικό αναπνευστικής αλλεργίας και όχι μόνο . Είχα πάει στο νοσοκομείο πολλές φορές , τις δύο από αυτές με αλλεργικό σοκ από τροφική αλλεργία . Μικρός είχα και δερματική αλλεργία . Δεν ξέρω τί συνέβη και επιδεινώθηκε η υγεία μου . Ίσως αμέλησα , όταν άρχισαν τα φλέματα , να επισκεφτώ έναν πνευμονολόγο .Δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι μπορεί να υπάρχει και κάτι χειρότερο .
Ούτε ξέρω ακόμα αν η κατάσταση των πνευμόνων μου απηρέασε και την κατάσταση του ύπνου μου . Οι επιβαρυμένοι μου πνεύμονες προστέθηκαν σε μια αύξηση του σωματικού βάρους , όχι ιδιαίτερα μεγάλου αλλά ίσως σημαντικού στην επιδείνωση του προβλήματος .
Οι δύσπνοιες , που γινόντουσαν χειρότερες τις νυχτερινές ώρες , οι αποχρέμψεις που ξεκινούσαν νωρίς το πρωί , η υγρασία που επιδείνωνε την αναπνοή μου , οι πόνοι στο στήθος και σε μερικές περιπτώσεις τα συμπτώματα
ιώσεων ή γρίπης έφταναν σε παροξυσμό βήχα , που οδηγούσε κάποιες στιγμές σε απώλεια συνειδήσεως για λίγα δευτερόλεπτα .
Στο μεταξύ είχε αρχίσει να εμφανίζεται μια υπνηλία στη διάρκεια της μέρας , η οποία όσο περνούσε ο καιρός γινόταν δυσκολία στην εργασία, στην προσοχή , η ανάγκη να γυρίσω σπίτι για να κοιμηθώ , έφτανα στο σημείο όταν βέβαια κατόρθωνα να κρατηθώ ξύπνιος μέχρι την ώρα αποχώρησης απ την δουλειά να "κουτουλάω" στο τρόλει ή στο ταξί . Ντρεπόμουν . Ήταν μια κατάσταση που άρχιζε να ξεφεύγει πα τον έλεγχο .
Τα βράδια μου είχαν γίνει κουραστικά , μερικές φορές στα μισά της νύχτα στέγνωνε το στόμα μου , δεν υπήρχε σάλιο για την στοματική μου κοιλότητα , πνιγόμουν και σηκωνόμουν με πανικό να τρέξω έξω στη βεράντα για να ανασάνω , να πάρω οξυγόνο , οι πρώτες μου εισπνοές σφύριζαν σαν ουρλιαχτό και μετά είχα τύψεις που αναστάτωσα τους δικούς μου . Δευτερογενώς έχανα τον ύπνο μου γιατί μετά ήταν δύσκολο να ξανακοιμηθώ και να αναπληρώσω τον ύπνο μου . Στις αργίες και στην άδειά μου τα πράγματα ήταν πιο εύκολα, κοιμόμουν μέχρι αργά τη μέρα για να συμπληρώσω την "ποσότητα" ύπνου που μου έλειπε , τις άλλες μέρες το άγχος ήταν μήπως μου συμβεί αυτό ξανά μέσα στο βράδυ και πως θα μπορούσα να σταθω στη δουλειά μου μέχρι το τέλος την επόμενη μέρα . Μια μέρα σηκώθηκα και ήταν τέτοιο το πνίξιμο , που έλεγα σε συγγενή μου , μέσα στη νύχτα να μου κάνει τραχειοτομή , γιατί δεν μπορούσα να πάρω ανάσα .
Αποφάσισα λοιπόν να πάω σε ένα πνευμονολόγο .
Το πρώτο βράδυ που μετρήθηκα στον ύπνο μου με το "μανταλάκι" στο δάκτυλο ο γιατρός διαπίστωσε ότι είχα συνολικά 25 λεπτά πραγματικού ύπνου και κάπου 700 μικρές ή μεγάλες άπνοιες .
Ακολούθησαν οι εξετάσεις στο ιατρείο .
Μετά έκανα τις μελέτες ύπνου .
Ήταν ένα βράδυ που ψιλόβρεχε . Μπήκα σ ένα ευρύχωρο ταξί στο πίσω κάθισμα . έξω έριχνε ψιλόβροχο . Το πρώτο βράδυ πέρασε και έπρεπε μετά τις 05.30 που κλείνει το εργαστήριο ύπνου να περιμένω μέχρι τις 10 για να έρθει ο γιατρός . Καμία σκέψη να γυρίζω σπίτι και να επιτρέψω Αθήνα πάλι . Περιπλανήθηκα λίγο στην αγουροξυπνημένη Αθήνα . Μπήκα σ ένα καφενείο - καφετέρια και περίμενα μέχρι να περάσει η ώρα . Ο πρώτος και μοναδικός πελάτης . Όταν έφτασα , ο γιατρός δεν είχε ακόμα έρθει , πήγα απέναντι και περίμενα πάλι σ ένα ζαχαροπλαστείο . Τελικά ο γιατρός γνωμάτευσε άλλο ένα βράδυ , με μάσκα . Γύρισα σπίτι και πήγα για ύπνο . Το βράδυ ξανά η ίδια διαδρομή . Δυστυχώς δεν έιχα κάποιον να με συνοδεύει . Μετά από λίγο χρειάστηκε να μου δώσουν και οξυγόνο . Την άλλη μέρα ξανά τα ίδια . Πρωϊνή περιπλάνηση , γνωμάτευση γιατρού , μετά σε κοντινό νοσοκομείο με τα πόδια , εξέταση από άλλο γιατρό και απο ΩΡΙΛΑ . Σφραγίδες , υπογραφές , μετά επιτροπή για σφραγίδες και μετά άλλη επιτροπή .
Τελείωσα κατά το μεσημέρι .
Δεν θυμάμαι πόσες μέρες είχαν περάσει .
Ούτε ήξερα τί με περιμένει .
Έμαθα ότι έπρεπε στο εξής να κοιμάμαι με "μάσκα" , με την προβοσκίδα της συσκευής cpap και ότι έπρεπε να το πάρω είδηση ότι δεν ήταν κάτι προσωρινό , ότι έπρεπε να ζήσω μ αυτό . Επιπλέον έπρεπε να υπάρχει παροχή οξυγόνου με σωληνάκι 5 μέτρων ενωμένο με τη συσκευή, γιατί "έπεφτε" το οξυγόνο μου κατά τη διάρκεια του ύπνου .
Η νέα πραγματικότητα δεν ήταν εύκολη .
Αρχικά κοιμόμουν ανάσκελα , με τη μάσκα στο πρόσωπο . Ούτε κατα διάνοια να κοιμηθώ στο πλευρό . Αργότερα , μετά από μήνες συνήθισα να κοιμάμαι και λίγο προς το πλευρό που ήτα η συσκευή , η άλλη δεν βόλευε . Πριν κοιμηθώ έπρεπε να βάλω απεσταγμένο νερό και στις δύο συσκευές , έπρεπε να καθαρίσω τη μύτη μου για να μη φράξει αργότερα και με ξυπνήσει (πράγμα που έγινε πάρα πολλές φορές αργότερα) , έκανα κάποιες αστοχίες , όπου μπήκε νερό στον αναπνευστήρα και σηκώθηκα το βράδυ έσβησα τις συσκευές και προσπάθησα να ξανακοιμηθώ για να πάω στη δουλειά μου , άρχισα να ξυπνάω ξημερώματα την ώρα που πλέον δεν μπορούσα να ανεχτώ άλλο την προβοσκίδα και ένα ακόμα στοιχείο , έπρεπε να μη χρειαστεί να πάω στην τουαλέτα όλο το βραδυ γιατί δεν έφτανε μέχρι εκεί η προβοσκίδα , άλλωστε αν έκλεινα την συσκευή , ήταν αδύνατο μετά να την ξανανάψω , γιατί είχε κλιμάκωση στην πίεση του αέρα και ξεκινούσε πάλι απ την αρχική φάση , πράγμα που σου φαινόταν σαν να πνίγεσαι . Επομένως πώς μπορούσες να κάνεις την ανάγκη σου χωρίς να βγείς απ τη συσκευή ; Μόνο αν έχεις μια αποκλειστική , μια νοσοκόμα να σου φέρει την "πάπια" για να κάνεις την ανάγκη σου . Αν δεν υπήρχε κάποια βοήθεια, έπρεπε να φροντίσεις εσύ να έχεις το δοχείο της νύχτας , το οποίο φυσικά θα έπρεπε να αλλάζεις συχνά ή να το απολυμαίνεις ξημερώματα , πριν φύγεις για τη δουλειά σου . Λέω αυτές τις λεπτομέρειες γιατί είναι μια πραγματικότητα . Αν κάποιες φορές ξεχνούσες , έπρεπε να σηκωθείς , να σβήσεις τη συσκευή και μετά να προσπαθήσεις να κοιμηθείς με την αρχική πίεση του αέρα (πράγμα σχεδόν αδύνατο) ή να κοιμηθείς χωρίς τη συσκευή ,ότι σημαίνει αυτό . Αν άφηνες ανοιχτή τη συσκευή , σφύριζε μέσα στη νύχτα και σήκωνε στο πόδι όλη τη γειτονιά .
Σφύριγμα είχε και ο συμπυκνωτής οξυγόνου , όταν άρχιζε το πρόγραμμά του , δηλαδή πριν πέσεις για ύπνο . Ακολούθως το μοτέρ του έκανε έναν ήχο σαν ψυγείο . Μερικές φορές ο συμπυκνωτής σφύριζε μέσα στη νύχτα , αν τρεμοπαιζε ή κοβόταν το ρεύμα μέσα στη νύχτα . Επίσης όταν καμιά φορά υπερθερμαινόταν . Η συσκευές έπρεπε να σκεπαστούν στη διάρκεια της μέρας και να προσέχουν όλοι να μη τις ρίξουν και χαλάσουν , να είναι καλά στηριγμένες . Στη διάρκεια της νύχτας ίσως κάποιος να θεωρούσε ότι είναι κάποιο ψυγείο που δουλεύει ή πλυντήριο .
Αρχικά το ασφαλιστικό ταμείο υποσχόταν να δώσει όλα τα λεφτά για την (ισόβια;) συσκευή CPAP , της οποίας ο αριθμός ήταν προσωπικός και σε ακολουθούσε σε όλη σου τη ζωή , γιατί σε θεωρούν ανίατο . Τη συσκευή οξυγόνου τη νοικιάζεις , γιατί είναι πανάκριβη για αγορά . Το ταμείο άργησε κάπου ένα χρόνο να βάλει τα λεφτά , στο μεταξύ η εταιρεία ζητούσε τα λεφτά της για τη μία συσκευή και τα ενοίκια έτρεχαν , για την άλλη συσκευή .
Μετά από ένα χρόνο και ενώ στο μεταξύ έτρεχαν οι άλλες υποχρεώσεις , οι φόροι και οι κρατήσεις λόγω κρίσης , άρχισαν να μπαίνουν λίγο λίγο τα χρήματα .
Ειδικά η συσκευή οξυγόνου , για κάποιον που δεν έχει δικό του αυτοκίνητο να την μεταφέρει , ούτε την οικονομική άνεση να βάλει να του την μεταφέρουν ήταν σαν μια άγκυρα , όσον αφορά διανυκτερεύσεις σε κάποιο άλλο σπίτι , σε κάποιο ξενοδοχείο κλπ . Για διακοπές ή μακρινό ταξίδι, ούτε κουβέντα .
Μόνο μια φορά τόλμησα και πήγα για ένα βράδυ και μόνο σε ένα εξοχικό . Χωρίς συσκευές . Ο γιατρός αργότερα με μάλωσε . Πώς κοιμήθηκα ; Μισοκαθιστός με πολλά μαξιλάρια . Είχα άπνοιες πολλές , τις ένοιωσα . Μερκές φορές μου ήρθε βήχας και πνίγηκα , όπως παλιά . Το πρωί το κεφάλι μου πονούσε , είχα σαν ημικρανία και λίγη ζαλάδα . Φυσικά και λίγο υπνηλία .
Άρχισαν να βγαίνουν άχρωμα και λευκά υγρά από τα πνευμόνια μου και τα έβγαζα με δυσκολία . Το επόμενο βράδυ ήμουν πάλι διασωληνωμένος . Ο γιατρός μου είπε οτι κάθε βράδυ που δεν είμαι στις συσκευές , γυρίζω πίσω τη θεραπεία .
Πρόσφατα κάποιος από τα τριγύρω σπίτια άφησε ένα ανώνυμο σημείωμα ότι ενοχλεί η συσκευή μου , θεωρεί οτι είναι νυχτερινό πλυντήριο και ότι έιμαι ένα γαϊδούρι που θέλει να ενοχλεί . Μερικοί γνωστοί μου πηραν το μέρος των αγνώστων . Έχασα πάλι τον ύπνο μου . Πήγα τον συμπυκνωτή οξυγόνου ακόμα πιο μακριά , με κίνδυνο το σωληνάκι του να φύγει και να με ξυπνησει μέσα στη νύχτα ή να πάθει βλάβη . Είχα άγχος , πώς να πάψω να ενοχλώ , αν ενοχλούσα . Πήγα 2 φορές στην αγορά , είδα κάποια υλικά , το αφρολέξ ήταν ακατάλληλο γιατί δεν θα κρατούσε το βάρος της συσκευής ή θα έπεφτε στο πλάι ή θα βυθιζόταν η συσκευή μέσα στο παχύ αφρολέξ , ακόμα χειρότερα . Στην απελπισία μου , ξυπνούσα μέσα στη νύχτα και ένοιωθα ενοχές , έσβηνα τη συσκευή και έμενα μέχρι το πρωί χωρίς αυτήν ,και μετά κατευθείαν στη δουλειά μου . Ενα βράδυ τοποθέτησα ένα πάπλωμα και ένα σκληρό κουβέρ λι κάτω απ την συσκευή και έπεσα για ύπνο . Είχαμε κάποιες έντονες μέρες στη δουλειά και έπρεπε να είμαι ήρεμος και για εκεί . Το βράδυ υπερθερμάνθηκε η συσκευή γιατί δεν ανάσαινε από κάτω , όπου έχει ανεμιστηράκι και άρχισε να σφυρίζει , πανικοβλήθηκα , έτρεξα να σβήσω τη συσκευή , χτυπύσε η καρδιά μου , με έπιασε πόνος στο στήθος , δνε ξέρω για ποιο λόγο ούτε μπορούσα να απουσιάσω απ τη δουλειά μου , την άλλη μέρα ήμουν ένα κουρέλι αλλά δεν είπα τίποτα σε κανένα , ελπίζοντας οτι το επόμενο βράδυ θα βρώ μια άλλη λύση. Το επόμενο βράδυ η συσκευή υπερθερμάνθηκε χωρίς κάποια άλλη αιτία και άρχισε πάλι να δίνει σήμα ότι χάλασε , έχασα πάλι το βράδυ μου , τον ύπνο μου και γεμισα πάλι αγωνία και άγχος .Κάλεσα την 24ωρη εξυπηρέτηση που αρχικά μου ειπε θα έρθει σε μια μιση ώρα . Περίμενα , Μου αντικατέστησαν την συσκευή . έβαλα δύο σκληρά πατάκια από κάτω . Πριν λίγες μέρες ήμουν τυχερός , σ ένα κατάστημα ηλεκτρ. συσκευών εξήγησα σε μια πωλήτρια τί ήθελα , αρχικά μού είπε ότι δεν μπορεί να βρεί φελιζόλ . Μετά σκέφτηκε λίγο και πήγε μου έφερε δύο κομμάτια , που σπάζοντάς τα τα έκανα 3 , έβαλα απ΄πάνω τους 2 χοντρά πατάκια (να μην αγγίζουν τη συσκευή ) και πλεόν ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο για να μην ενοχλώ .
Σκέφτηκα μερικές φορές αν φταίω , αν έχω κάνει κάτι που έφταιξα γι αυτό που τραβάω . Φταίω γιατί δεν πήγα νωρίς στο γιατρό , όταν κατακλυζόμουν από φλέματα και δυσκολία αναπνοής . Φταίω γιατί ήμουν αλλεργικός και κούρασα τα πνευμόνια μου με την αλλεργία μου , νομίζοντας οτι θα περάσει , όπως μια γρίππη . Φταίω γιατί ανέχτηκα πάρα πολλές φορές σαν παθητικός καπνιστής τον καπνό των άλλων .
Μέχρι και σήμερα , πρέπει να απολογούμαι σε ταξιτζήδες γιατί τους ζητάω ευγενικά να μην συνεχίσουν να καπνίσουν . Μερικές φορές το ταξί είναι ήδη θάλαμος αερίων .
Αλλά θα επανέλθω ........
